กล้วยน้ำว้าพื้นเมืองบ้านแพ้ว
เรื่องเล่า กล้วยน้ำว้าพื้นเมืองบ้านแพ้ว ย่าป้อนให้ผมกินมาตั้งแต่แบเบาะ จวบจนเติบใหญ่ไปสวนกับย่าก็ยังแย่งกล้วยที่สุกคาต้นจากนกกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกตีนเต่าจากหวีปลายเครือที่หวานอร่อยมากๆ
กล้วยน้ำว้าบ้านแพ้วที่ผมเอาปลูกที่ข้างบ้านปทุมธานีอายุมากกว่า 40 ปีแล้ว (แต่ดั้งเดิมเกินร้อยปีแน่นอน) ผ่านน้ำท่วมขนาดหนักมาไม่รู้กี่ครั้งก็ยังรอดตายมาได้ ต้นไม่เคยเจ็บป่วยจากโรคและแมลง ได้อาศัยใช้ประโยชน์จากใบตอง ได้กินหัวปลี ได้กินลูกจนทุกวันนี้ เป็นกล้วยที่ทำขนมกล้วย กล้วยทอด กล้วยบวดชี กล้วยเชื่อม กล้วยปิ้ง ข้าวต้มมัด กรือม้แต่กล้วยตากก็สุดยอดไปเลย ไส้เหลือง ไปไม่เปรี้ยว ไม่ฝาด ไม่มีเม็ด เปลือกบางมาก เนื้อเนียนละเอียด เครือหนึ่งมีหวีเฉลี่ย 5-7 หวี ปัจจุบันแทบจะไม่มีหลงเหลือแล้ว เพราะเกษตรกรส่วนมากไปปลูกกล้วยน้ำว้าพันธุ์ใหม่ที่ให้ผลผลิตสูงกว่าเพื่อการค้า เป็นพันธุ์หนึ่งที่นักปรับปรุงพันธุ์น่าจะนำเอาไปพัฒนา
ท่านทราบไหมว่า ขนมไทยที่ทำจากกล้วยทุกชนิด ถ้ากล้วยไม่อร่อย ขนมก็ไร้ความอร่อย ต่อให้ท่านปรุงสุดฝีมืออย่างไรก็เถอะ ดังนั้นเสน่ห์ของขนมที่ทำจากกล้วยทุกชนิดมันอยู่ที่กล้วย เคยซื้อกล้วยทอดบางเจ้า แป้งข้างนอกกรอบอร่อย แต่พอเคี้ยวถึงกล้วยก็ต้องคายทิ้งเพราะมันฝาด หรือมีเม็ด เปรี้ยวพอยังขย่อนลงคอได้ กล้วยบวดชีบางเจ้าหอมดูน่ากินมาก แต่พอใส่ปากเคี้ยวกล้วยรสฝาด หรือเปรี้ยว ก็ต้องคายทิ้ง กินไปก็บ่นเจ้าของไป ถ้าของไม่ดีอย่าเอามาทำให้เสียชื่อเปล่าๆ คนกินก็เปลืองพื้นที่ว่างในกระเพาะอาหารอีกด้วย
ดังนั้น คนที่ทำขนมไทยโบราณขายคุณต้องรู้ว่าเสน่ห์และความอร่อยของขนมไทย ความอร่อยมันอยู่ที่อะไร เช่นมะพร้าว น้ำตาลมะพร้าว สมัยนี้คนทำขนมไทยไม่เป็นประสามีมากมากเช่น ทำข้าวต้มมัด หรือข้าวต้มผัด ใช้ข้าวเหนียวมูนทำ แค่นี้ก็จบแล้ว
ที่มา : ศักดา ศรีนิเวศน์
